Wilhelm reich

رایش در آلمان می‌زیست و در سال ۱۹۳۴ پس از روی‌کار آمدن هیتلر ناچار به مهاجرت به اسکاندیناوی و بعد در سال ۱۹۳۹ به آمریکا شد. دولت نازی او را یهودی کمونیست می‌خواند.

در آمریکا با انتشار مقالاتی به ترویج نظر خود دربارهٔ وجود نوعی انرژی کیهانی که او آن را «اورگون» می‌نامید، پرداخت. اداره داروها و مواد غذایی دولت آمریکا علیه او شکایت کرد. بسیاری از آثار او به عنوان دخالت در امور پزشکی به دستور دادگاه سوزانده شد. دادگاه حکم بازداشت او را صادر کرد.

وی در تاریخ ۳ نوامبر سال ۱۹۵۷ در لویسبورگ (Lewisburg) پنسیلوانیا در آمریکا Pennsylvania ایالات متحده آمریکا درگذشت.

زندگی ویلهلم رایش

زندگی ویلهلم رایش، یکی از جنجالی‌ترین اندیشمندان دوران معاصر، به داستانی تراژیک می‌ماند. این زندگی اکنون بر پرده سینما جان گرفته است.

ایستادگی در برابر سلطه

رایش هرگز در برابر حاکمیت اقتدار سر تسلیم فرود نیاورد. همین ایستادگی انسانی هوشمند و فرهیخته در برابر نظامی قدرتمند و مجهز به تمام سلاح‌های مادی و تبلیغاتی است که از رایش شخصیتی گیرا و دلنشین می‌سازد، و درست همین نکته است که در فیلم «قضیه ویلهلم رایش» مورد تأکید قرار می‌گیرد.

در قرن بیستم کمتر اندیشمندی مانند ویلهلم رایش در معرض داوری‌های افراطی قرار گرفته است، از کسانی که او را به عنوان دانشمندی نابغه می‌ستایند تا کسانی که او را یک «دیوانه خطرناک» می‌دانند. امروزه بیش از اندیشه و کار علمی، شخصیت استوار ویلهلم رایش است که توجه و احترام همگان را جلب می‌کند.

رایش در سال ۱۸۹۷ در اتریش به دنیا آمد. در وین پزشکی خواند و در ۲۳ سالگی در کلاس‌های درس «دکتر زیگموند فروید» حاضر شد.

رایش به زودی تلاش کرد، آموزه‌های فروید را با نظریات اجتماعی کارل مارکس پیوند بزند و به نوعی «روانکاوی اجتماعی» برسد. او در سال ۱۹۳۱ در برلین به عضویت «حزب کمونیست آلمان» درآمد، اما تنها چند سال بعد به خاطر مخالفت با استالینیسم، حزب را ترک گفت.

مهاجرت

رایش پس از به قدرت رسیدن حزب ناسیونال سوسیالیسم به رهبری آدولف هیتلر در سال ۱۹۳۳ از آلمان گریخت و پس از چند سال آوارگی در اروپا، سرانجام در سال ۱۹۴۰ به آمریکا مهاجرت کرد.

رایش در فلوریدا مستقر شد و پژوهش‌های خود را در زمینه روانکاوی بالینی ادامه داد. روش‌های خاص و برخی نوآوری‌ها و «کشفیات علمی» او به زودی هم بدگمانی همکارانش را برانگیخت و هم مقامات را با او دشمن کرد.

سردمداران که در فضای نفوذ مک‌کارتیسم به پیشینه «کمونیستی» رایش نیز نظر داشتند، برای درهم شکستن او کارزاری مخوف و بیرحمانه راه انداختند: او را در رسانه‌های جمعی به انواع ناهنجاری‌های اخلاقی و جنسی متهم کردند، درحالیکه بستگان و آشنایان رایش جز مهربانی و پاکدلی از او چیزی ندیده بودند.

ویلهلم رایش از متخصصان گرایش بالینی در روانکاوی بود که افزون بر عارضه‌های روانی، به واکنش‌های جسمی نیز توجه دارد. او را معمولاً در کنار هربرت مارکوزه، دوپایه‌گذار اصلی «فرویدیسم چپ» تلقی می‌کنند، زیرا کوشیدند نگره‌های روانکاوی فروید را با اندیشه کارل مارکس پیوند بزنند.

تحقیقات و کشف آرگون

ویلهلم رایش تقریباً تمامی وقت اقامت خود در اسلو و یا آمریکا را وقف تحقیقات در زمینه بییونها و انرژی ارگون و همچنین انرژی معکوس آن یعنی آرگون مرگبار (DOR=deadly orgone energy) نمود. با ساخت اکومولاتورهای آرگون آزمایشات زیادی جهت بهبود بیماری سرطان به انجام رسند ولی همین امر باعث تشکیل درگیری‌های حقوقی وی با سازمان دارو و تغذیه آمریکا گردید.

اولین منتقد وی در زمینه انرژی ارگون آلبرت اینشتاین بود که حتی افزایش دما در اکومولاتور آرگون را در تاریخ ۱۳ ژانویه ۱۹۴۱ اندازه‌گیری نمود ولی این افزایش دما را به پارامترهای دیگری وابسته دانست.

به دلیل درگیری‌های حقوقی با سازمان دارو و تغذیه آمریکا FDA و رفتن وی به زندان، رایش موفق به ادامه تحقیقات خود نشد.

وی که نتایج تحقیقات خود را در کتابهای متعدد خود مکتوب کرده بود نتوانست در مقابل لابی نسبتاً قدرتمند سازندگان دارو و تغذیه در آمریکا ایستادگی کرده و در دادگستری آمریکا محکوم شد.

کتاب‌سوزان

اگر بتوان موردی از «کتاب‌سوزان» در آمریکای مدرن پیدا کرد، به کتاب‌های ویلهلم رایش مربوط می‌شود که در سال ۱۹۵۵ به فرمان دادگستری و به دست مأموران «اداره تغذیه و دارو» به کومه آتش افکنده شدند.

رایش در دادگاه سرسختانه از باورهای خود دفاع کرد، اما به دو سال زندان محکوم شد. او در سوم مارس ۱۹۵۷ به زندان رفت و چندی بعد در ۱۲ نوامبر همان سال درگذشت.

پلیس ایالات متحده مرگ رایش را در زندان، «طبیعی» و بر اثر «ایست قلبی» گزارش داد، چیزی که دوستان و ستایشگران رایش تا امروز آن را مشکوک تلقی کرده‌اند.

کاربرد در زمینه تغییرات آب و هوایی

در سال ۲۰۱۱ میلادی شهرام پروین یک محقق ایرانی آلمانی با الهام گیری از یافته‌های ویلهلم رایش، ویکتور شاوبرگر و نیکلا تسلا موفق به ساخت سامانه‌ای شد که قادر به جمع‌آوری انرژی DOR و تبدیل آن به انرژی آرگون می‌باشد. کاربرد اصلی این سامانه در ایجاد اختلاف پتانسیل در انرژی آرگون و در نتیجه کاهش دما، افزایش و یا کاهش رطوبت نسبی هوا، تولید، توقف و یا تغییر جهت و یا سرعت باد، ساخت و یا ازبین بردن ابر و در نهایت ساخت باران می‌باشد. با مطالعه تصاویر ماهواره‌ای و داده‌های هواشناسی تغییرات آب و هوایی حاصله غیرقابل انکار می‌باشد.